Weet jij nog wat je vroeger wilde worden? Vroeger, toen je klein was en de wereld aan je voeten lag?
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik wilde huisarts worden. Onze huisarts uit die tijd zal daar zeker een rolletje in hebben gehad. Zijn rustige aanwezigheid en luisterend oor waren het beste medicijn.
Dat wil ik ook, het was klip en klaar voor me. Ik heb heel wat dokterskoffertjes versleten, inclusief thermometer,
stethoscoop en aanverwante spullen. Bij gebrek aan een doktersjas had ik een verpleegsterspak plus wit kapje met rood kruis.
Wanneer er een familielid in het ziekenhuis lag ging ik samen met mijn ouders op bezoek, jawel….met mijn witte schort aan en dokterskoffer in de hand.
Ik zie me nog lopen door die ziekenhuisgang, kan de geur nog ruiken en hoor mijn zwarte lakschoenen tikken op de stenen vloer. Ik weet nog hoe ik me voelde.
Een soort vastberadenheid, doelgerichtheid, een weten wat ik aan het doen was.
Kinderspel en tegelijk ook niet. Onder dat ogenschijnlijke leuke tafereeltje ging een diep verlangen schuil: ‘mensen beter maken die ziek zijn’.
Na mijn middelbare school meldde ik me aan voor de studiegeneeskunde en ….werd uitgeloot. Een grote teleurstelling. De overstap naar fysiotherapie was een logische. Ook hiermee kon ik mensen ‘beter maken’ dacht ik.
Nu, 30 jaar verder, weet ik dat ik niemand beter kan maken. Het was jeugdige overmoed. Iemand beter willen maken suggereert dat er iets mis is met de ander. Dat er iets gerepareerd of gefixt moet worden. Inmiddels weet ik dat dat een vergissing is.
Wat ik stap voor stap leerde is dat jij en ik in de kern al heel zijn, dat er niets mis is met ons, dat we in Essentie alleen maar Liefde zijn. Dat we vrije mensen zijn ook al ervaren we in het leven van alle dag geregeld het tegenovergestelde.
Het enige ‘probleem’ is dat we onze vrijheid zijn vergeten!
Ik help je graag herinneren. Voorbij je strijd en je pijn ligt je vrijheid!
Hier meer over mijn weg naar vrijheid.
Wil je meer weten?
Je kunt me bellen (0318-643268) of mailen naar info@leefjevrij.nu voor een vrijblijvend verhelderingsgesprek.
Hierin kijken we of wat ik te bieden heb past bij wat jij nodig hebt en of het klikt.
Welkom!
Enne…..
Wat was jouw droom? Wat wilde jij heel graag doen als je groot zou zijn? Weet je het nog?
En….wat gebeurde er met je droom, je verlangen? In welke vorm uit het zich nu in jouw leven? In je werk, hobby, thuis en in je relaties?
Ik hoor het graag.
Wat een fantastisch verhaal, zie ook helemaal lopen . Maar wat een toeval ( of bestaat dat niet). Ik heb altijd in de verzorging gewerkt met bejaarden. Door de spoken in mijn hoofd dacht ik dit nooit meer te kunnen. Afgelopen week een sollicitatiegesprek gehad en ik ga een dienst meedraaien, kijken van beide kanten hoe het bevalt. Ik vind het zo leuk. En omdat ik het wil, kan ik het ook . En die spoken blijven thuis of gaan maar mee, maar ze beïnvloeden niet meer mijn leven. LEEF!
Wat prachtig om te lezen Trudy! Voorbij je angst en je ‘spoken’ weer vertrouwen gevonden in jezelf. Wauw. Veel plezier bij je hernieuwde kennismaking in de zorg. Dank voor je mooie verhaal. Lieve groet, Erna
Dag Erna,
Wat was mijn droom? Er was maar één verlangen: mijn moeder vinden, die zomaar was verdwenen toen ik 3 was. Niemand die iets over haar zei
Mijn grote angst was : dood gaan zonder haar.
Later, na mijn 14-de, kwamen we elkaar weer tegen. Zij heeft niet mijn toekomst visioen gevuld. Ik wilde biologie studeren, maar mocht dat niet. Na wat baantjes, tot mijn 21-ste, vroeg ik een beurs aan om toch te gaan studeren.
Ik heb gewerkt bij de Woobrookers in Barchem, met heel veel plezier.
Daar heb ik veel geleerd.
Ach ja, dromen is mooi, maar de werkelijkheid is vaak harder.
Lieve groeten,
Antoinette
Lieve Antoinette, dank voor je bijzondere bericht. Je diepste verlangen was je moeder weer vinden.
Je verlangen kwam uit én tegelijk vulde ze niet je toekomstvisioen.
Bijzonder te lezen hoe je toch bent gaan studeren en met veel plezier hebt gewerkt.
Wat een kracht, doorzettingsvermogen door de grote teleurstelling heen.
Dank je voor het delen mooie, dappere vrouw. Lieve groet, Erna
Kapster, dat was het. Ik knipte plakboeken vol met modellen (heb ze nog steeds). Leao examen gedaan en ja wel, school was vol, geen plek voor mij . Nu zit mijn dochter in laatste jaar kappersschool. Ik ga graag mee als model maar ben stiekem wel jaloers en ook super trots op haar.
Ha Marchella, je dochter heeft jouw liefde voor het kappersvak overgenomen. Stiekem jaloers én fijn dat je trots bent op haar en als model behulpzaam kunt zijn.