Spreken is zilver, zwijgen is goud.
Een uitspraak die me op het lijf geschreven was.
Als kind al hield ik van de stilte. Ook van praten maar stil
zijn voelde soms veiliger dan mijn mond open doen.
Als ik niks zei konden ze ook niks van me vinden was mijn
idee. De angst voor afwijzing, er niet bij horen was groot.
Opgegroeid als enig kind bij liefdevolle ouders, zat ik vaak
alleen op mijn kamer, te mijmeren, te lezen. Heerlijk vond
ik het in mijn eigen stilte.
Mijn moeder stak af en toe haar hoofd om de deur om te
vragen of het wel goed ging. “Ja mam, ik zit heerlijk” waarna
ze gerustgesteld weer vertrok.
De stilte is nog altijd mijn grote vriend. Het is de creatieve
ruimte in mij waar ik kan associëren, fantaseren,
ideeën kan laten ontstaan zonder inmenging van iets
of iemand anders. Het is ook de veilige plek waar ik weer rust
vind wanneer ik overweldigd word door dingen van buitenaf.
Een bron van creativiteit én een oase van rust in één.
Maar…..diezelfde stilte heeft ook een valkuil.
Ik kan er namelijk in blijven hangen. Of denken dat ik nóg meer
tijd in stilte nodig heb. Hieraan toegeven noem ik dan mild zijn
voor mezelf.
Klinkt goed maar ik ga daarmee voorbij aan dat mijn stem
laten horen net zo wezenlijk is als mijn zwijgen.
Spreken is zilver, zwijgen is goud suggereert dat het één
meer waarde heeft dan het ander. Er zit iets in maar het is
te oppervlakkig. De waarde van wat ik doe wordt niet bepaald
door of ik spreek of zwijg maar door de intentie waarmee ik
spreek of zwijg!
De waarde van wat jij doet wordt niet bepaald door of je spreekt
of zwijgt maar door de intentie waarmee je spreekt of zwijgt!
Spreek je vanuit liefde of vanuit angst?
Zwijg je vanuit liefde of vanuit angst?
Het doet me denken aan het liedje van Karen Drucker:
What would love do?
Wat zou liefde doen?
Liefde voorbij de angst voor afwijzing
Liefde die verbindt in plaats van buitensluit
Liefde die uitnodigt dat te doen voor het hoogste goed
van iedereen
Wanneer ik mezelf de vraag stel Wat zou liefde doen?
kan het zijn dat het helder wordt of ik moet zwijgen of spreken.
En dan is het allebei goud waard.
Wil je reageren laat hier onder dan een berichtje achter.
Prachtig wederom, Erna, dank je, fijn om weer wat van je te horen 🙂
Ik neem de vraag mee
Ha Els, ook fijn van jou te horen! Benieuwd wat het je brengt. Mooie dag.
Wanneer ik iets lees dan “hoor” ik het tegelijkertijd innerlijk klinken als mijn stem. Zoals ik mijn gedachten “hoor” als een stil of geluidloos geluid. Want er zijn geen meetbare decibellen aanwezig. Maar toch “hoor” ik mijn gedachten, klinkend als mijn stem, de stem die ik hoor wanneer ik spreek, alleen als het gedachten zijn geluidloos.
Zo hoor ik de volgende gedachten en woorden die als gedacht en gesproken door God als mens zijn voorgesteld:
“Iedereen die van de waarheid is hoort Mijn stem.”
(Joh. 18:37)
Die waarheid wordt voorgesteld als zijnde God, ook in menselijke gedaante en het is ook de waarheid dat het God als mens is die dat dan denkt, nu in wat slechts onze menselijke verschijning lijkt te zijn, maar die ook Gods is.
Zonder dit besef kan men blijven wachten tot men een ons weegt op de beloofde komst van God als mens…
Dus inderdaad, in dit geval is spreken evenals denken beter dan zwijgen en niet denken.
Dank voor je reactie Lodewijk.
De bron houd van de stilte/zwijgen precies zoals die is,de bron ondersteunt de stilte onvoorwaardelijk in al haar pracht en grootsheid.
De bron houd van het spreken,precies zoals die is.de bron ondersteunt de stilte onvoorwaardelijk in al haar pracht en grootsheid.
De bron kan vervangen worden door een alternatief.
Dank Petra en alle goeds!