Denk ruim in de liefde.

Marianne (50) was een week op retraite geweest en kwam daarna voor een afspraak in de praktijk. Ze keek me met verdrietige ogen aan. Ze begon te huilen en zei: “In de retraite heb ik antwoorden gekregen die ik liever niet had gehad. Het is me helder geworden dat ik bij Peter weg moet. Ik weet het al heel lang maar heb het nu pas echt in de ogen durven kijken”. De tranen rolden over haar wangen.
Ik liet haar huilen en nodigde haar uit te voelen, zonder er een oordeel over te hebben en er verhalen over te maken.

Ze vertelde verder: “Ik heb het Peter nog niet verteld, wilde het eerst hier vertellen. Ik ben zo bang. Bang om Peter teleur te stellen, bang om mensen pijn te doen met mijn keus en om verwijten te krijgen dat ik egoïstisch ben als ik voor mezelf kies.”
Ik zag een krachtige vrouw voor me die in alle eerlijkheid aan zichzelf had erkend dat de relatie met Peter niet vervullend was voor haar, dat haar behoeften niet werden vervuld zoals ze verlangde in een liefdesrelatie. “Peter is een heel mooi mens, we hebben geen grote ruzies, maar toch….”

Ik kende Peter ook. Ze waren samen voor een intake gekomen. Twee mooie mensen, 30 jaar samen, die allebei hun leven lang zoveel gegeven hadden aan anderen dat ze allebei uitgeput waren. Hun energie gegeven in het zorgen voor ouders, kinderen, familie en werk. De aandacht voor henzelf was er jarenlang bij ingeschoten en had een grote wissel getrokken op hun relatie. Ik stelde tijdens de intake dan ook voor om eerst met elk een aantal individuele sessies te doen. Ik zag de verbinding die er tussen hen was en tegelijk waren ze allebei te moe om daarin te investeren. Dus eerst ruimte voor elk en dan samen verder kijken.

In de stilte van de retraite was Marianne tot zichzelf gekomen. In een andere omgeving met nieuwe mensen had ze een rust en stilte in zichzelf ervaren die ze al lang kwijt was. Een rust en stilte die voorbij gaat aan ‘wat hoort, wat moet.’ Wat een verademing.
Toen ze daarover vertelde gingen haar ogen stralen. “Ik heb mezelf teruggevonden en dat wil ik nooit meer kwijt!” Het kwam er krachtig uit.

Wat een cadeau om (weer) in contact te zijn met die Bron in jezelf. Die fluistering die er altijd is maar die je alleen hoort wanneer je stil wordt. Wanneer je de alledaagse ruis stop zet en tijd neemt om tot rust te komen. In een retraite of gewoon thuis.
Ik stelde Marianne voor om rustig de tijd te nemen dit hernieuwde contact te ervaren. Juist nu ze weer thuis is in de vertrouwde omgeving, met Peter.

Haar opmerking “In de retraite heb ik antwoorden gekregen die ik liever niet had gehad” was bij me blijven hangen.
“Ik moet weg bij Peter. Is dat waar?” vroeg ik.
Ze keek me aan en de stelligheid van een half uur eerder was er niet meer. Er was iets zachts, een openheid, een niet weten.
“Ik mag eerst nog meer bij mezelf thuiskomen en ervaren hoe dat is. Hoe de relatie met Peter zich verder ontwikkelt zal blijken. Dit hoef ik NU niet te weten.”
Wat een verschil en wat een opluchting. Er hoefde niets besloten te worden. Er was geen haast. Er was ruimte om het leven zijn gang te laten gaan.

Tijdens een meditatie die we samen deden voelde ze het contact met haar Bron heel sterk en leek het zelfs al een beetje gewoon. In vertrouwen namen we afscheid. Er hoeven geen keuzes gemaakt te worden. In het NU zijn is genoeg. De weg gaat zich wijzen. Voor Marianne, voor Peter en voor hen samen.
Eén ding wist ze zeker “hoe het ook verder gaat tussen Peter en mij, het zal gebeuren in Liefde!”
En ik zal hen, waar nodig, in Liefde in begeleiden.

Verlang je ook naar helderheid in jezelf en jullie relatie? Voel je angst over hoe verder?
Meld je dan hier aan voor een gratis verhelderingsgesprek.